1960 – Το ρεπορτάζ του Φρέντυ Γερμανού για τη Λούτσα



Ρεπορτάζ στη Λούτσα είχε κάνει το 1960 ο Φρέντυ Γερμανός και είχε καταγράψει τα προβλήματα, αλλά και τη γραφική εικόνα της περιοχής, στην εφημερίδα «Ελευθερία» της 19ης Φεβρουαρίου.

Διαβάστε πώς, ο σημαντικός Έλληνας δημοσιογράφος, είχε περιγράψει τότε την περιοχή, από την οποία έλειπαν απαραίτητες υποδομές. Δεν υπήρχαν δρόμοι, δεν ήταν ηλεκτροδοτούμενη, δεν είχε δίκτυο ύδρευσης και η έλλειψη αφοδευτηρίων αποτελούσε ένα από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπιζε, ειδικά τα καλοκαίρια, που δεχόταν πάνω από 5.000 παραθεριστές, αλλά ήταν «ιδανικός συνδυασμός πεύκου και θάλασσας» και είχε την καλύτερη άμμο της Αττικής.

Ο Φρέντυ Γερμανός για τη Λούτσα – «Η Λούτσα, ένας παράδεισος που κινδυνεύει»
«Η Λούτσα, το γραφικό ακρογιάλι της Αττικής, που δένει το πεύκο με τη θάλασσα, αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης.
Για όσους δεν έχουν πάει ως σήμερα στη Λούτσα, πρέπει να γραφεί ότι αποτελεί το ιδανικό συνδυασμό πεύκου και θάλασσας. Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό της. Τα πεύκα είναι φυτρωμένα στην ακτή, κρέμονται πάνω από τη θάλασσα. Και η άμμος της ακτής της Λούτσας είναι η καλύτερη άμμος της Αττικής. Είναι πολύ ψιλή και άφθονη. Μερικοί την παρομοιάζουν με την άμμο της Λευκάδας και άλλοι με την άμμο της Σκιάθου. Το θέαμά της το καλοκαίρι, όπως αγκαλιάζει όλη την ακτή, είναι μαγευτικό. Αλλά πέρα από την ομορφιά της, η άμμος της Λούτσας έχει και ιαματικές δυνατότητες. Ο οι γιατροί τη συνιστούν για τους ρευματισμούς και τα αρθριτικά. Έτσι, το καλοκαίρι ένα μεγάλο κύμα παραθεριστών έρχεται και κατασκηνώσει στη Λούτσα, για να κάνει αμμόλουτρα.
«Λούτσα», στην τουρκική, σημαίνει λουτρά. Ανέκαθεν η περιοχή αυτή φημιζόταν για τα λουτρά της. Σώζονται ακόμη τα ερείπια ενός συγκροτήματος τουρκικών λουτρών.  Σήμερα, τα αμμόλουτρα της Λούτσας αποκτούν διαρκώς και περισσότερη φήμη. Αλλά και τα κρύα μπάνια το καλοκαίρι στην ακρογιαλιά της προσφέρουν στον παραθεριστή τη χαρά της θάλασσας, χάρη σε μία ιδιομορφία των ακτών της. Τα ρηχά νερά συνεχίζονται σε απόσταση εκατό μέτρων από την παραλία.
Λέγεται, μάλιστα, ότι το νεοελληνικό ιδίωμα «έγινα Λούτσα» αναφέρεται στη Λούτσα της Αττικής και οφείλεται στην στενή σχέση που έχει η περιοχή με το υγρό στοιχείο. Αλλά η άμμος και το νερό δεν είναι τα μόνα τουριστικά στοιχεία της περιοχής. Υπάρχει, σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων η αρχαία Βραώνα, στην οποία βρέθηκαν μνημεία θαυμάσια διατηρημένα, όπως ο ναός της Αρτέμιδος και ο τάφος της Ιφιγένειας.

Από το σημείο αυτό ξεκινούν τα παράπονα των κατοίκων της περιοχής. Δεν υπάρχει δρόμος που να συνδέει τη Βραώνα με τη Λούτσα, όπως δεν υπάρχει δρόμος που να συνδέει την περιοχή της άμμου με τη λεωφόρο. Έτσι, η ακτή μένει αναξιοποίητη. Τα αυτοκίνητα φτάνουν ως το σημείο που τελειώνει ο δρόμος και μετά γυρίζουν πίσω. Η ασφαλτόστρωση του δρόμου Ραφήνας - Βραώνας θα έλυνε το πρόβλημα και θα μετέβαλε κυριολεκτικά την όψη της Λούτσας.

Γιατί η όψη του γραφικού προαστίου, άσχετα από τη φυσική ομορφιά του, δεν είναι εκείνη που του ταιριάζει. Δεν έχει φως δεν έχει νερό, δεν υπάρχουν τα στοιχειώδη μέσα για να εξασφαλίσουν την υγεία των κατοίκων. Το καλοκαίρι, όταν τουλάχιστον 5.000 παραθεριστές κατασκηνώνουν στη Λούτσα δημιουργείται πρόβλημα αφοδευτηρίων. Και επειδή τα δύο αφοδευτήρια δεν φτάνουν, η Λούτσα μεταβάλλεται σε έναν απέραντο κοπρώνα.

Μετά είναι το φως. Δεν υπάρχει φως. Το ρεύμα της ΔΕΗ φτάνει ως τη Ραφήνα, που απέχει έξι χιλιόμετρα από τη Λούτσα. Τα σπίτια φωτίζονται με λάμπες πετρελαίου και το καλοκαίρι οι παραθεριστές, μόλις έρθει το πρώτο βράδυ, κυριεύονται από μία ακατάσχετη διάθεση φυγής. Δεν θα μπορούσε να γίνει μία προέκταση του δικτύου της ΔΕΗ στη Λούτσα; Είναι κρίμα μία τόσο θαυμάσια γωνιά της Αττικής να βυθίζεται στο σκοτάδι μόλις πέφτει το σούρουπο.

Υπάρχει, τέλος, και το πρόβλημα του νερού. Η Λούτσα δεν έχει νερό. Εκείνο που δίνουν τα πηγάδια της έχει κριθεί συχνά ακατάλληλο από τους ειδικούς και οι κάτοικοι το παίρνουν με το βυτίο. Αλλά, μήπως και το νερό του βυτίου είναι υγιεινότερο; «Τα παιδιά μας παθαίνουν συνεχώς εντερικά», μου είπαν κάτοικοι της περιοχής. Το περίεργο είναι ότι μία εποχή η Λούτσα είχε νερό. Αυτό συνέβη στην περίοδο της κατοχής. Οι Γερμανοί, για να υδροδοτούν τα οχυρά τους, είχαν δημιουργήσει ένα πρόχειρο σύστημα ύδρευσης, από το οποίο επωφελείτο όλη η περιοχή. Αλλά, με την απελευθέρωση οι σωλήνες ξηλώθηκαν. Κανείς δεν έμαθε από ποιους. Και η Λούτσα έμεινε στεγνότερη από πριν. Ίσως το επίσημο κράτος να φιλοτιμηθεί από το γεγονός ότι, ορισμένες φορές, οι κάτοικοι της Λούτσας νοσταλγούν την κατοχή, με το άφθονο νεράκι της».


Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια