Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν Δήμο όχι και τόσο μακρινό, υπήρχε μια πρόεδρος δημοτικού συμβουλίου. Κρατούσε στα χέρια της μια πρόσκληση για συνεδρίαση δημοτικου συμβουλίου, με αριθμό πρωτοκόλλου, σφραγίδες, νόμους, παραγράφους και Προεδρικά Διατάγματα. Όλα σοβαρά. Όλα θεσμικά.
Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, εμφανίστηκε και η «συμμόρφωση». Όχι όμως όποια κι όποια. Η… "της πλήρης συμμόρφωσης". Και η πρόεδρος, αφομε φωνή καθαρή και αυτοπεποίθηση βασιλική, αφού είχε υπογράψει την πρόσκληση, τη διάβασε μεγαλόφωνα: «Λήψη απόφασης περί παράτασης προθεσμίας "της πλήρης συμμόρφωσης" του 1ου Δημοτικού Βρεφονηπιακού Σταθμού και του 1ου Δημοτικού Παιδικού Σταθμού στις διατάξεις που θέτει το Π.Δ. 99/2017».
«Της πλήρης…».
Οι λέξεις, εκείνη τη στιγμή, αντάλλαξαν βλέμματα. Η «γενική πτώση» έπεσε λιπόθυμη. Το «πλήρους» έμεινε άφωνο. Η γραμματική έκανε ότι δεν βλέπει.
Η συμμόρφωση θέλει παράταση προθεσμίας. Η γενική… επανεξέταση.
Γιατί αν η συμμόρφωση είναι «της πλήρης», τότε:
μπορεί να είναι και της «μισής»,
της «κατά προσέγγιση»,
της «έλα μωρέ, κάπως θα γίνει».
Και από τότε, λένε στο χωριό, ότι πριν περάσει η συμμόρφωση από έγκριση, περνάει πρώτα από το ορθογραφικό.
0 Σχόλια