Πήγα χθες με την 11χρονη κόρη μου στο Πνευματικό Κέντρο «Χρήστος Μπέκας» για να παρακολουθήσουμε την παιδική παράσταση «Ο Μάκης Ροδάκης και το Άστρο Άσπρο Παγωτό», μια εκδήλωση υπό την αιγίδα του Δήμου και της Επιτροπής Ισότητας του Δήμου Σπάτων – Αρτέμιδος.
Η πρόσκληση μιλούσε για συμπερίληψη, για αποδοχή της διαφορετικότητας, για καλλιέργεια θετικών προτύπων στα παιδιά. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο θελήσαμε να είμαστε εκεί.
Η κόρη μου ήθελε πολύ να καθίσει στην πρώτη σειρά. Επέμενε να πάμε νωρίς, για να προλάβουμε άδειες θέσεις. Μπήκαμε στην αίθουσα, διάλεξε μια καρέκλα και, όταν τη ρώτησα αν είναι σίγουρη ότι θέλει να καθίσει εκεί, μου απάντησε δυνατά και καθαρά «ναι».
Εκείνη τη στιγμή μας πλησίασε ευγενικά η πρόεδρος της Επιτροπής Ισότητας και μας ενημέρωσε ότι πρέπει να σηκωθούμε, γιατί οι συγκεκριμένες θέσεις προορίζονται «για τους συντελεστές». Μας εξήγησε ότι, αν θέλουμε να καθίσουμε στην πρώτη σειρά, υπάρχουν δύο θέσεις τέρμα δεξιά. Αυτό και κάναμε, με τη μικρή εμφανώς δυσαρεστημένη, γιατί από εκεί δεν έβλεπε καλά την σκηνή.
Λίγο αργότερα, στις θέσεις που αρχικά είχε διαλέξει το παιδί μου, κάθισαν αιρετοί της δημοτικής αρχής μαζί με τα παιδιά τους, οι οποίοι είχαν φτάσει αργότερα στην αίθουσα.
Η κόρη μου με ρώτησε:
«Τι είναι οι συντελεστές;»
Της απάντησα: «Αυτοί που βοήθησαν να γίνει η παράσταση».
Και μετά άρχισαν οι ερωτήσεις. Κάθε φορά που κάποιος καθόταν μπροστά, με κοιτούσε και με ρωτούσε με αγωνία:
«Αυτός είναι συντελεστής;»
«Θα είναι», της έλεγα εγώ.
Μέχρι που, όταν κάθισαν και παιδιά στις θέσεις αυτές, γύρισε και μου είπε ψιθυριστά:
«Μη μου πεις ότι και αυτά είναι… συντελεστές».
Της ζήτησα να κάνει ησυχία.
Η παράσταση ήταν δωρεάν. Δηλαδή, πληρωμένη από όλους εμάς τους δημότες.
Σε ιδιωτικά θέατρα υπάρχουν κατηγορίες εισιτηρίων, υπάρχει επιλογή. Σε μια δημοτική εκδήλωση, και μάλιστα με θεματική την ισότητα, αυτός ο άτυπος διαχωρισμός δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί — ειδικά σε ένα παιδί.
Δεν γράφω αυτό το κείμενο για τις καρέκλες.
Το γράφω γιατί χθες χρειάστηκε να εξηγήσω στην κόρη μου τι σημαίνει «ισότητα» όχι όπως τη διαβάζουμε στα κείμενα, αλλά όπως εφαρμόζεται στην πράξη.
Και η αλήθεια είναι ότι χθες για την κόρη μου το μάθημα δεν το έδωσε μόνο το θέατρο πάνω στη σκηνή, αλλά η πραγματικότητα μέσα στην αίθουσα.
Το ζήτημα δεν είναι οι καρέκλες. Είναι το μήνυμα που περνά, έστω και άθελα. Ότι, ακόμα και σε δράσεις με κοινωνικό πρόσημο, υπάρχουν «μπροστινές» και «πίσω» θέσεις. Ότι η ισότητα είναι περισσότερο διακηρυκτική παρά χωρική και πρακτική.
Και αυτό είναι ένα μάθημα που τα παιδιά το αντιλαμβάνονται πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο νομίζουμε.
Αν θέλουμε οι έννοιες της ισότητας, της συμπερίληψης και της αποδοχής να μη μένουν στη σκηνή, αλλά να φτάνουν και στην αίθουσα, τότε ίσως χρειάζεται να τις εφαρμόζουμε πρώτα στον τρόπο που οργανώνουμε τον ίδιο τον χώρο.
0 Σχόλια